Een typische situatie

De tijd vliegt voorbij als je aan het reizen bent, en alles opschrijven is onmogelijk. Een overvloed aan contrasten, indrukken, avonturen, nieuwe geuren en kleuren. Vooral de tegenstellingen blijven fenomenaal. Van het hypermoderne Kuala Lumpur waar we nu ronddwalen in shopping malls met om de paar meter een Starbucks, tot het prachtige Sri Lanka, waar we de luxe hebben gehad om met een vriend van ons rond te reizen en te zien hoe snel het land zichzelf optrekt na een jarenlange burgeroorlog, tot India waar alles nog even gestoord is als vorig jaar. Van een situatie kan ik het niet nalaten in detail te beschrijven, dus bij deze.

SITUATIE 'ARRANGED MARRIAGE' - INDIA, PONDICHERRY, KINDERTEHUIS SOORYA UDAYAM
Een 8 persoonsbusje staat rammelig te pronken voor het kindertehuis. De chauffeur probeert wanhopig de vermoeide motor aan de praat te krijgen. Wij zitten en wachten in de steeds warmer wordende auto. Wij: dat zijn Judith (een andere vrijwilliger hier in het kindertehuis), Srikanth, de baas van het huis, Maaike, ik, en tweeentwintig kinderen allemaal mooi opgedoft in hun minst versleten kleren en prachtige nepsieraden. Judith, Maaike en ik zijn de enige in de bus met slippers aan. De rest is blootsvoets. We zitten opgestapeld in twee lagen. Hoewel we geen veiligheidsriemen hebben, zitten we zo muurvast dat het ontbreken ervan mij niet echt deert. De chauffeur krijgt met een bezweet hoofd de motor eindelijk aan de praat. Terwijl het busje heen en weer schudt en hobbelt zingen wij vrolijke kinderliedjes in het Engels, uitgesproken in een scala aan accenten, varierend van willekeurige brabbeltaal tot keurig Indiaas Engels met de rollende 'r' en harde 't'.

We zijn namelijk op weg naar een bruiloft. De receptie van de bruiloft om precies te zijn. De bruiloft zelf was namelijk deze ochtend om half 8, in een tempel op een uur rijden van het kindertehuis vandaan. We vertrokken onder begeleiding van de kok en juffrouw van het kindertehuis uiteindelijk om ruim 8 uur en kwamen om 9 uur te aan. "Ja het kwam door het verkeer dat we te laat zijn" verklaarde de juffrouw, "we stonden in de file, anders waren we ruim op tijd geweest." Indiase logia heeft zo zijn eigen wetten en regels.

Ondertussen is het al avond en komen we zowaar op tijd mij de bruiloftsreceptie aan. Het feest vindt plaats in een grote hal, waar honderden rijen gele plastic tuinstoelen staan gegroepeerd om een podium versierd met een rijk scala aan felgekleurde bloemen. De familie en vrienden zijn blij en uitgelaten en becomplimenteren elkaar met nieuwe sari's en mooie gouden sieraden. De bruid en bruidgeom staren wezenloos voor zich uit. Ze staan al ruim een uur op het met bloemen versierde podium terwijl een steeds wisselende samenstelling van familie en vrienden met hun op de foto wordt gezet door een bezwete en gestresste fotograaf. Lachen lijkt ten strengste verboden te zijn want iedereen kijkt met een bloedserieus gezicht naar de camera.

Op een gegeven moment zijn wij en de tweeentwintig kinderen aan de beurt. De fotograaf schreeuwt wat bevelen en duwt ons naar de juiste plek. We doen ons best om ook zo serieus mogelijk op de foto te staan.

Dan lopen we naar boven, naar de eettafels. Dan lopen we weer naar beneden, het was al vol boven. Tien minuten later lopen we weer naar boven. In de tussentijd hebben de kinderen onze camera's te pakken gekregen. Op die van Maaike staan 231 bewogen foto's, op die van mij 483. Boven roept Maaike dat het haar een een eetschuur doet denken en ik kan haar geen ongelijk geven. We gaan aan een tafel zitten waar nog een vieze rol papier/tafelkleed op ligt. Er komt een nors vrouwtje aan wat de rol papier/tafelkleed verfrommelt er een nieuwe voor in de plaats legt. Een ander mannetje legt palmbladeren neer, weer een ander mannetje water waarmee we de palmbladeren schoonmaken. Zo komen er nog een stuk of 79 mannetjes, die elk een ander prutje, sausje, chappati, schep rijst of zoete blokken op ons palmblad leggen. Af en toe slaat een vrouwtje op de tafel dat we door moeten eten. Ik doe mijn best, al geef ik de hete chilipepers aan het jongetje naast me die daar tot mijn schrik tevreden op knabbelt met een blij gezicht. Dan gaan we weer terug in de bus, plus nog drie tantes die we ook nog even langs huisbrengen, en 27 kokosnoten (de goodybag van de bruiloft). Als we weer aankomen zit de rest van de vijftig kinderen in een spannende bollywoodfilm. De kleintjes doezelen voor de TV. De grote kinderen zijn in het bezit van de afstandsbediening zodat bepaalde scenes wel twintig keer worden afgespeeld.

Het leven is zo slecht nog niet hier!

Liefs,

Charlotte
P.S. www.befriend.nl/sites/befriend.nl/themes/afrikadag/html/english/soorya_udayam.html