Duizend poten is niet genoeg

Mijn leven als student is als het leven van een duizendpoot met een tekort aan poten. Studeren, feesten, vroeg op moeten staan, uit eten gaan, koken, huis zoeken, vrienden, toneelspelen, schrijven, films zien, werken in het rozentheater en veemtheater en het verdiende geld weer uitgeven zijn slechts enkele activiteiten die op dit moment mijn leven beheersen. En dat is allemaal zeer leuk.
Erg prettig is dat de universiteit op ongeveer 5 minuten fietsen van mijn huis ligt. Mijn fiets is hierdoor in een lichte depressie geraakt, en heeft last van anorexia: hij verliest steeds meer gewicht in de vorm van afvallende bagagedragers, verdwenen kettingkasten, gebroken lampen en een gekneusde dynamo. De ketting past niet eens meer om zijn middel en valt er dan ook regelmatig van af. Maar het is en blijft een lieve fiets, dus hij gaat nog wel even mee.
Natuurkunde is echt leuk. Ik begin steeds meer mensen een beetje te kennen, en hoewel het nerdgehalte zoals verwacht erg hoog is, zijn er ook een paar (ja geloof het of niet) normale mensen bij. Of normaal, prettig gestoord in plaats van contact gestoord. Het valt ook allemaal wel mee hoe moeilijk het is. Behalve een wiskundevak, wat gegeven wordt door een man die zo ontzettend slim is, dat hij met geen mogelijkheid kan begrijpen dat iemand iets niet snapt. Ik heb het maar opgegeven om naar zijn hoorcolleges te gaan, en probeer met de andere helft van de studenten – die ook niet naar zijn colleges gaan omdat ze er niks van snappen, het zelf maar te begrijpen.
Met toneel gaat alles ineens heel snel. In november hebben we al première en er moet nog een hoop gedaan worden, maar het wordt echt heel erg vet. Komen kijken dus! We spelen 6,7,8,9, 13,14 en 15 november. En van mijn locatietheatercursus is de voorstelling op 19 oktober.
In het kader van ‘Charlotte moet af en toe ontspannen’ ben ik op yoga gegaan. Het bereikt geloof ik wel zijn doel, want ik moet moeite doen om wakker te blijven terwijl we in de houding van ‘de sprinkhaan’ of ‘de held’ of ‘de hond’ staan. Ik heb Thomas ook zo ver gekregen dat hij mee gaat, maar hij gaat voornamelijk kapot geloof ik, vooral als we onze ruggen moet omknakken. Maar het is wel gezellig.
En volgende week ga ik op eerstejaarsweekend met alle 90 natuurkundestudentjes en ik ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn…
Liefs,
Charlotte