Charlotte heeft een huis/boot/kamer!

En de deur staat altijd open voor iedereen die zin heeft om langs te komen voor een kopje thee of een alcoholische versnapering, een warme maaltijd of een goed gesprek!

Voor de perikelen rond het verhuizen, zie onderstaande tekst...

---

Afgelopen week keek ik zonder belangstelling mijn e-mail, waaronder eentje van studentenwoningweb. ‘Ha’ dacht ik ‘misschien vertellen ze me wel dat ik ben opgeklommen van nummer 749 tot nummer 740 en dat mijn wachttijd nog maar 5 jaar duurt in plaats van 6 jaar’. Maar niets van dat alles. Een uitnodiging. Een echte uitnodiging. Voor een huurcontract. Stuiterend danste ik door het huis, omhelsde mijn ietwat beteuterde ouders en begon meteen verwoed mijn spullen in te pakken. Dat ik de kamer nog niet had gezien beschouwde ik niet echt als een probleem, want hij was goedkoop, niet bewoond door een naturist en 11m² is nou ook weer niet zo klein.

Achter een Natuur- en Sterrenkundestudent verwacht men over het algemeen geen romanticus, maar hier zit er één. Een week lang liep ik op een roze wolk waarin ik mijn kamer tot in de puntjes romantiseerde. Een kamer op een echt oud Russisch cruiseschip. Overal lopen vast stoere knappe Russische zeelieden in truien met een anker er op. De zon schijnt er altijd, want bij een cruiseschip hoort vakantie. Dagen breng ik door in een enorm zwembad, lurkend aan cocktails geserveerd door obers met een prachtig accent in sneeuwwitte overhemden. Mijn kamer is klein, maar ontzettend handig ingericht en ademt de sfeer van verre zeeën en oceanen. Uit mijn patrijspoort wuif ik naar de passerende zeventiende-eeuwse zeilschepen en val in slaap onder het genot van het zachte deinen van de golven.

Bij binnenkomst op het schip vielen mijn eerste droombeelden al in duigen. De bemanning was niet Russisch maar bestond uit bleke Hollandse bewakers die het schip 24 uur per dag bewaken. Bovendien was het gedroomde zwembad nergens te bekennen. Er bleken vreemd genoeg niet de hele dag zeventiende-eeuwse zeilschepen voorbij te varen en het weer was even grauw als in de rest van Amsterdam. De grootste schok was nog wel de kamer zelf. Nooit geweten dat 11m² zo klein kon zijn. Voor de zekerheid pakte ik maar een meetlint erbij en mijn intuïtie was juist: de kamer bleek niet 11m² te zijn, maar 6. Mijn eerste harde les als zelfstandige volwassene: vertrouw niet op studentenwoningweb. Ik heb een complexe procedure in gang gezet van klachtenformulieren en telefonistes die mij telkens doorverwijzen naar andere medewerkers van ingewikkelde afdelingen.

Maar na een dagje in mijn kamer rommelen en spulletjes neerzetten werd ik overvallen door een niet te beschrijven geluksgevoel. Hoe kan ik dat nou uitleggen? Iedereen die ik over mijn kamer vertel lacht me heel hard uit. Een goede vriendin wist me te vertellen dat haar kingsize bed groter is dan de oppervlakte van mijn kamer. Mijn bed is zo klein dat ik er nog net in pas, maar vriendlief past er met geen mogelijkheid meer bij. Dit levert leuke situaties met een luchtbed dat de volledige vloer van mijn kamer bedekt en een badkamerdeur die niet meer open kan als het luchtbed er ligt. Maar eigenlijk is het best gezellig, zo’n hele kamer vol met bed.

Ook heel handig van een kleine kamer; alles is binnen handbereik. Bovendien is het MIJN kamer. MIJN eigen kamer waar ik alles mag doen wanneer ik maar wil helemaal in mijn eentje of juist samen met mensen als ik daar zin in heb. Bovendien heb ik een eigen badkamer en toilet en heb ik lekker net zo veel kleuren en stippen op mijn muren als ik wil. Voor die zeventiende-eeuwse zeilschepen ga ik wel naar een museum. Een keuken delen blijkt ook niet erg te zijn, integendeel zelfs, het is extreem gezellig. Met mijn bootgenoten maken we daar cocktails, die we dan lurkend opdrinken bij de oude valse piano bij de bar op het voordek, terwijl we oude Russische zeemansliederen zingen.