Een pandamuts en sardientjes in een Chinees blikje

Daar schrok mijn lichaam wel even van. Van +37 graden naar -3 graden. Mijn lippen sprongen open, een verkoudheid kroop tot in de puntjes van mijn tenen en mijn rechteroog protesteerde heftig tegen de vervuiling die af en toe als een haast tastbare deken over Beijing ligt. Gelukkig waren er ook heel warme dingen in China, namelijk een vertrouwde Nederlandse Anke die Oliver en mij van het station af kwam halen en ons naar een prachtig traditioneel hostel bracht, waar je in de gezamenlijke ruimte met vijvers, planten, lampionnen en chinese prenten vanzelf gaat fluisteren van bewondering.

Het was heel grappig om Anke te zien op exchange, zijn universiteit en hoe ontzettend relaxt en op zijn plek hij is in het China waar veel mensen letterlijk nog geen 'yes' of 'no' of zelfs Westerse tekens kunnen lezen. Met het beetje Chinees dat hij nu al kan spreken (of Engels, afhankelijk van de situatie) stapt hij rustig op iedereen af en iedereen is bereid hem te helpen. Zelfs in de universiteitskantine waar we ontbeten kon hij op een of andere manier onze nummers (bestellingen gaan op nummer)verstaan die door een luide krakende microfoon in superhoog tempo de kantine werden in gekakeld. Het eten was in het algemeen echt geweldig, al heb ik het grootste deel van de tijd geen flauw idee wat ik eigenlijk precies heb gegeten want de menukaart was vaak alleen in het Chinees.
De Renmin University was heel anders dan de NUS en de invloed van het communisme is goed voelbaar in de enorme gebouwen die je maken dat je je slechts een klein radartje van een groter geheel voelt. De Beijing University was weer heel anders, compleet traditioneel waardoor ik constant het gevoel had dat ik een soort mystieke film rondliep en bij het grote meer op de universiteit hebben we lang gepraat.

De verboden stad was fascinerend, maar op een bepaalde manier heel erg leeg. Het is alsof alleen het schild van een oeroude schildpad er nog is, maar het leven is weg. Toch was het indrukwekkend want zo ontzettend enorm dat elke keer als ik weer een poort doorging ik zeker was dat dit nu echt het einde moest zijn en dan kwamen er nog meer tempels. Er waren heel veel Chineze toeristen, maar bijna geen Westerse, waardoor Oliver en ik ook een aparte attractie vormden. Ik moet toegeven dat we ook een enigszins vreemd stel waren. Ik gehuld in geleende winterkleren van Anke en zijn martial arts jas en Oliver met een belachelijke muts aangeschaft in Singapore onder druk van vijf giechelende Singaporeze vriendinnen. Als compensatie liet hij mij onder druk een zo mogelijk nog belachelijkere muts aanschaffen, namelijk een soort halve panda met lange oorflappen, waardoor allerlei Chinezen, die (waarschijnlijk ook onder druk) zo'n muts hebben aangeschaft, allemaal met mij op de foto wilden. Het is wel jammer dat de taalbarriere zo groot was dat ik nauwelijks een goed gesprek met iemand heb kunnen voeren, maar met handen en voeten kom je ook een heel eind in het leven gelukkig.

Ik weet niet of het mijn verbeelding is door alle dingen die je er over leest, maar op Tiannamen square is de spanning haast voelbaar. In theorie is het 'public space' voor iedereen, maar zo voelt het niet, met de enorme bewaking en vele camera's en levensgrote propoganda voor de Chinese regering. Bij het neerhalen van de vlag komt een hele troep soldaten ik exact 108 stappen per minuut van exact 75 centimeter aanmarcheren en valt het hele plein stil. Zodra de ceremonie voorbij is verdwijnd iedereen van het plein want dat wordt 'gesloten'.

Maar verreweg de meest bijzondere ervaring was het surrealistische bezoek aan de grote muur, zo ontzettend anders dan ik mij had voorgesteld. Het is niet zo zoals de meeste promotiefoto's willen suggereren dat de hele muur nog aan een stuk helemaal heel aaneengesloten door China slingert, grote delen zijn in verval en je kiest een bepaalt stuk wat je wilt bezoeken. Op aanraden van Anke gingen wij naar Mutianyu, een vrij ver afgelegen stuk. Na in een metro als sardientjes in een Chinees blikje te hebben gezeten, een busrit vol slapende Chinezen en een ietwat zenuwachtige taxichauffeur kwamen we aan bij de grote muur waar letterlijk helemaal niemand was, behalve de bewakers die verschrikt wakker schrokken toen wij door het piepende hekje naar binnen liepen. De minst slaperige drukte gauw op een knop om een knarsend kabelbaantje in werking te zetten, maar dook daarna weer gauw weg in zijn warme jas om verder te dutten. Het was bijtend koud, de wind vloog ons langs de oren en de zon hield zich goed verstopt in de mist, maar het was zo ontzettend mooi. Langzaam beklommen we de muur, zaten we in de ramen van de wachterstorens te kijken naar het mooiste landschap wat ik ooit heb gezien en Oliver heeft ongeveer honderduizend foto's genomen schat ik. Mao heeft zoiets gezegd als 'He who has not climbed the Great Wall is not a true man' en ergens kan ik me daar wel in vinden. Wat een ervaring. Als is de meest dierbare herinnering aan de grote muur misschien wel die van vijf bewakers in grote groene jassen die bij het vallen van de avond terwijl wij naar beneden toe liepen in een giechelend rijtje van de bobsleebaan afgleden, een even aan aandoenlijk als surrealistisch beeld.

Wat verder mij heel erg opviel in China is dat de aanbod veel groter lijkt te zijn dan de vraag. Op het moment dat je een winkel binnenloopt wordt je bijna besprongen en er zijn standaard meer verkopers dan klanten. Vele uren brengen ze verveeld wachtend door op een enkele klant, en ik besef weer eens dat ik 1) niks snap van economie of 2) er iets mis met China. Het aantal Melkertbanen is echt enorm en mensen doen de meest nutteloze en overbodige dingen, wel altijd met een verbazingwekkende trots (een overblijfsel uit de tijd van de dynasties toen een baan in de imperial government het hoogste was wat je kon bereiken?). Als je een paar straten van de moderne hoofdstraat afwijkt, ga je direct een paar eeuwen terug in de tijd, waar mensen met bakfietsen en ezels hun koopwaar vervoeren en tentoonstellen en zorgelijk kijkende Chinezen dubben over het kopen van een paar kleine kolen. Wat is de toekomst van dit rare land met een ontploffende economie? Ik ben heel benieuwd...

Liefs, ook aan Sinterklaas en iedereen die daar bij hoort en die ik heel graag weer eens wil knuffelen,
Charlotte

P.S. Toen ik Oliver vroeg of ik wat foto's van zijn supersonische camera op mijn blog kon zetten begon hij een lang, ingewikkeld en saai verhaal over verschillende formaten en zijn computer die tot de kerst in de reparatie is dus foto's volgen later!