Doei!

De allerlaatste dag in Singapore is aangebroken, morgen vertrek ik naar China om daar Anke op te zoeken en vervolgens door India en Indonesie te reizen, alle landen vol met mooie plannen en geweldige mensen om op te zoeken.

Afgelopen dagen waren extreem raar. Ik heb me nog nooit zo raar gevoeld in mijn leven geloof ik. Omdat ik zo graag wilde reizen, vertrek ik direct de dag na mijn laatste tentamen (dat trouwens echt een indrukwekkende ramp was, maar alla, de rest van de tentamens was oke) waardoor ik hoofd heb gekregen als een overkokende pan. Ik ben intens oververmoeid en zie de hele dag een beetje scheel, maar als ik in bed lig kan ik niet slapen van totale onrust. Leren was de laatste paar dagen echt onmogelijk, zelfs als ik mezelf opsloot in de bibliotheek met geen afleiding wilde geen enkele vergelijking zich aan mijn brein hechten.

De tentamenweek was in het algemeen heel apart, de hele campus raakt hier in een soort staat van totale emergency. Mensen sluiten zich op in hun kamer en hun laptop op in hun kast en gooien de sleutel weg, of verkassen permanent naar de bibliotheek die 24 uur per dag open is. Studenten geven elkaar ‘exam-welfare-packages’, meestal vol met chocolade en briefje met kreten als “Study hard. Study hard. Study hard!”, “Don’t give up, you can do it!” en “Don’t stress, you will do well this semester!”. Speciale klaarovers (Singapore is extreem geobsedeerd door veiligheid) zijn ingehuurd om de stromen studenten die met honderden tegelijk de tentamenzalen uitstromen veilig te laten oversteken. De tentamenzalen zijn perfect geordend en iedereen krijgt via een nummersysteem een eigen tafel toegewezen. Af en toe tijdens een tentamen kijk ik op en zie ik een zee van gebogen ruggen met zwart haar die vol stress en angst zitten te schrijven. Dat blijft apart van de Aziatische samenleving, er is zo veel meer competitie voor zo veel minder plaatsen. Het is bijvoorbeeld waanzinnig moeilijk om deze universiteit binnen te komen, en wil je later een beetje een leuke baan hebben, dan moet je goede cijfers halen. Omdat er simpelweg zoveel mensen zijn die solliciteren, kijken ze ALTIJD eerst naar je cijfers en het is zelfs zo dat je cijfers direct je salaries beinvloeden, bepalen of je op exchange kan gaan of niet, welke vakken je kunt volgen etc. En omdat je cijfers hier gebaseerd zijn op hoe je het doet ten opzichte van anderen, moet je heel hard werken en dus is er stress. Wat een verschil met Nederland, waar ik regelmatig mijn vrienden moet opbellen om ze eraan te helpen herinneren dat ze morgen een tentamen hebben, waar mensen de nacht voor een tentamen vrolijk gaan feesten en altijd kunnen rekenen op een herkansing, waar simpelweg een degree genoeg is om te weten dat je heus wel een goede baan kunt vinden. Maar in Nederland kiezen de meeste mensen wel echt wat ze leuk vinden en dat is hier soms niet het geval. Hier kies je in het algemeen het vak waar je de beste kans heb om een goed cijfer te halen en voor de tentamens ga je niet leren maar ‘muggen’. “Muggen” , legde Michelle uit, “is dit”, ze wees naar een stapel uitgeprinte powerpointsheets, “in hier te krijgen” en ze klopte met haar knokkels op haar hoofd. Een heldere beschrijving van wat ik mensen afgelopen weken overal (Starbucks, Coffee bean, vliegveld, kantine, kamer) heb zien doen. Ik denk dat Azie en Europa beide veel van elkaar kunnen leren op het gebied van onderwijs.

Ik voel me zo raar als ik al mijn vrienden zie en weet dat dit de laatste paar uur zijn dat ik met ze door kan brengen. Ik word zo verdrietig van het idee dat ik dit geweldige rare land, de zwoele zomeravonden en mijn geweldige tijd hier achter ga laten. En tegelijkertijd, terwijl ik hier totaal niet weg, miste ik thuis ineens ook heel erg door alle chaos. Alles gebeurt nu zo snel dat ik het gevoel heb dat ik achter het leven aanloop en alsof het leven beslissingen over mij neemt in plaats van ik over het leven. Mijn kamer is in een staat van totale ontploffing, waarbij de hagedis die onder mijn bureau bivakeert moeite heeft zich door de bende op de grond te worstelen omdat er simpelweg geen vloer meer zichtbaar is.

Ik mis het gevoel van op de fiets stappen en naar mijn ouders gaan en met een sip gezicht vertellen dat mijn leven totale chaos is en dat ik totaal niet weet hoe het moet oplossen. Ouders die dan de enorme wallen onder mijn ogen zien, mij pardoes in bed stoppen en mij vertellen dat het allemaal wel goed komt met de chaos. Engels is onderhand mijn eerste taal geworden en de taal waarin ik denk en droom, maar ineens miste ik het intens ook om Nederlands te praten. “I miss my language so much!” vertelde ik de hele tijd aan mijn vrienden, die als troots wat Nederlandse woorden leerden, zodat ze nu de hele tijd “ Sinterklaas Kapoentje”, “Zwarte Piet”, “Nagelknippertje” en “ Lang niet gezieeen!” zeggen, allemaal natuurlijk met een mooi accent en niet in staat om de ‘g’ uit te spreken. Ik mis ineens mijn lieve Nederlandse vrienden, die mij door en door begrijpen en mij niet raar vinden, maar normaal (hoewel, dit valt natuurlijk te betwisten). Ik mis ineens de Nederlandse humor, de nuchterheid en de dichtbijheid.

En tegelijkertijd wil ik hier ECHT niet weg. Ik heb afgelopen dagen bijna fulltime doorgebracht met Shiv, Manoj en Michelle, waarbij we afwisselend in elkaars kleine kamertjes pyamaparties houden, waarbij er twee in een klein eenpersoonsbed slapen en de twee anderen op de vloer en we lange gesprekken hebben over de grote en kleine dingen in het leven. Shiv en Michelle zijn echt geweldig om de chaos in mijn leven iets te beperken en mij voor te bereiden op de grote reis, en helpen mij met inpakken, dingen met ingewikkelde documenten regelen, en mij af en toe knuffelen en zeggen dat ik niet hoef te stressen en dat het allemaal wel goed komt.

Aah! Er gebeurt zoveel tegelijk in mijn hoofd en af en toe voelt het alsof ik zweef, als ik hier niet op de aarde ben terwijl mijn oververmoeide lichaam niet kan rusten omdat mijn hoofd overal tegelijk is: in Nederland, in China, in Indonesie, in India, bij Soo die nu in Vietnam zit, bij Shiv, bij Michelle, bij mijn lieve hallgenootje Nirmalya die al in India is, bij Kimberly, in mijn hall, in mijn favoriete plekken in Singapore, in de schoolkantine waar ik zoveel tijd heb doorgebracht, bij mijn colleges die nu voorbij zijn, bij de momenten dat ik gehuild heb en gelachen, bij de diepte- en hoogtepunten en bij de bijzonderheid van de geweldige mensen die ik hier heb ontmoet. Een ding weet ik zeker, zodra het vliegtuig opstijgt, laat ik alle stress achter me, ga ik in China zijn als ik China ben, in India als ik in India ben en ga ik in mezelf in een extreme staat van luiheid en ontspanning stoppen. En na twee maanden Azie onveilig te hebben gemaakt zie ik jullie allemaal weer in Nederland!

Liefs,
Charlotte