Crazy days

Voor meer foto’s, zie hier: http://picasaweb.google.com/csvanleeuwen/WaarbenjijNu24Uur02?feat=directlink

Hoe ontzettend cliché. Eerst kom je aan in de veronderstelling dat je zeeën van tijd hebt, krijg je heimwee, lijkt de tijd oneindig te zijn dat je hier bent. Dan ineens. KABOEM. De dagen vliegen, verdwijnen, glippen weg onder je vingers terwijl je wanhopig probeert alle korreltjes tijd bij elkaar te schrapen. Nog zo veel te doen, zoveel te zien, zoveel lieve vrienden te knuffelen. Er is nog zo veel te delen, zo veel te lachen, zo veel te feesten. Afgelopen week moest ik ineens keihard huilen midden in een zeer niet emotionele bezigheid (natuurkundeberekeningen met de Schwarzschildsymmetrie) omdat ik ineens besefte dat mijn leven niet meer samen met Soo gaat zijn. Die lieve, lieve, gekke, Koreaanse Soo, die ik het liefst in mooi zacht pakpapier in mijn rugtas stop en meeneem naar Nederland. Lieve Soo met wie ik zo veel heb gedeeld, heb gelachen, gehuild, gefeest, uren gestudeerd en onze diepste gedachtes en gevoelens moeiteloos gedeeld, dwars door taalbarrières en cultuurverschillen heen. Shiv, ook een van mijn beste vrienden hier, maakte ons een avond samen mee, was dusdanig verbaasd over onze vriendschap en schreef een verhaal over ons wat je hier kunt lezen: https://docs.google.com/viewer?a=v&pid=explorer&chrome=true&srcid=0B0nxJ-q0xkRXYTQzMDU0YWUtYmRlNS00NWJiLTk0NjAtZjA2ZTkxOTkxZGQw&hl=en&authkey=CIXAsKoP .

Mijn dagen hier zijn gestoord en onverwacht. Mijn lessen, dans en toneel is voorbij en het zijn de stressvolle dagen in de voorbereiding voor de examens. Ik sta gelukkig volledig buiten de stress want voor mijn gevoel heb ik zeeën van tijd voor voorbereiding (een hele week vrij om me voor te bereiden op de examens! Dat heb ik aan de UvA nog niet gehad) en ben ik veel in de stad met vrienden die ook enigszins relaxt zijn over hun examens. Ik sta op, ik maak een plan voor de dag, loop naar mijn eerste locatie (respectievelijk bibliotheek, Starbucks of museum), kom meestal iets onverwachts tegen, ontmoet een vriend of vriendin en mijn dag loopt totaal anders af dan verwacht. Ik geniet echt enorm van het totaal geen agenda hebben en de enorme vrijheid.

Laatst ook een epische avond gehad met karaoke en vervolgens een echte Singaporese eettour tot 6 uur in de ochtend langs alle beste eettentjes en mijn buik zo rond gegeten dat ik de volgende dag bijna uit elkaar barste en genoeg had aan een appel. Een andere episch moment in mijn Singapore geschiedenis is dat ik als experiment mezelf voor 24 uur heb opgesloten in de bibliotheek en gekeken wat er met mij gebeurde. Het resultaat kun je hier lezen: https://docs.google.com/viewer?a=v&pid=explorer&chrome=true&srcid=0B0nxJ-q0xkRXYjMwNDBmZTgtNjc0Ny00MzNiLTg1NjUtZDgwOWIwODIyYmMy&hl=en&authkey=CJnG16gL.

Mijn voorbereidingen voor de reis zijn ook aan de gang en mijn paspoort bevindt zich momenteel op de Chinese ambassade om straks te verhuizen naar de Indiase (die naar het schijnt ongelofelijk veel tijd neemt om je visum te regelen, wat voor mij enigszins een probleem is aangezien ik over twee weken vertrek, maar dat ga ik oplossen, maak je geen zorgen!).

Naarmate het einde dichterbij komt besef ik meer en meer hoe dicht ik onderhand ben verweven met de Aziatische cultuur en hoe ik me voel als een spons in het water. Een voorbeeld van Aziatische liefheid en bezorgdheid was toen ik weer eens iets wat kwijtgeraakt – mijn portemonnee ditmaal. Niks om me zorgen over te maken naar mijn mening, aangezien ik wel eens ergere dingen ben kwijtgeraakt en bovendien is Singapore en klein land, dus vind ik hem vast wel weer gauw terug redeneerde ik logisch. Ik was samen met Michelle en Manoj in de bus toen ik ineens besefte dat ik mijn portemonnee niet meer had. “Byee!” schreeuwde ik nog naar ze terwijl ik de bus uit sprong om terug te gaan naar de Starbucks waar we de avond studerend hadden doorgebracht “I lost my wallet, but don’t worry, this always happens to me!”. Maar zij dachten daar blijkbaar anders over. In paniek dat ik mijn telefoon niet opnam (die stond op stil) hebben ze via via mensen in mijn hal gemobiliseerd die algauw onderweg waren naar het desbetreffende café om mij te komen redden in het geval dat ik en mijn mobiel én mijn portemonee was kwijtgeraakt. Ondertussen zat ik vrolijk een Singaporees ijs te verorberen om te vieren dat ik mijn portemonee had gevonden, totaal onbewust van de commotie die ik had veroorzaakt.

Lief lief Singapore, hoewel het niet de meest eenvoudige relatie was, ben ik onherroepelijk van je gaan houden, met al je gebreken. Ik ga je missen straks, maar ik ga nu vooral nog twee weken ontzettend van je genieten!