Laatste en eerste keren

Afgelopen week is een week van de laatste keren (voor voorlopig). De laatste keer nog even naar de Dappermarkt. De laatste keer mijn fiets pakken om van hot naar her te gaan. De laatste keer mijn ouders zien en afscheid nemen in Barcelona. De laatste keer tot diep in de nacht uitgaan in Amsterdam. De laatste keer in mijn eigen vertrouwde bedje slapen. De laatste keer ’s nachts bibberen van de kou als je wordt overvallen door een plotselinge koude regenbui. De laatste keer afscheid nemen van mijn vrienden. De laatste doos met verhuisspullen naar de kelder brengen. De laatste verdwaalde sok nog in mijn tas stoppen.

Ik voel me afwisselend enorm groot en zelfstandig (Wauw Charlotte, je bent nu helemaal zelfstandig en in je eentje alles aan het regelen, naar Singapore aan het bellen, tienduizend formulieren aan het invullen en je koffer aan het pakken) en een heel klein bang meisje (Help! Ik moet straks in mijn eentje weer met het vliegtuig en ik ben altijd zo warrig en straks vergeet ik mijn koffer/rugtas/paspoort/geld/bril en gaat alles mis!). Gelukkig overheerst het grote en zelfstandige hoewel mijn buik af en toe over de kop slaat van de zenuwen. Maar dat zijn ook wel weer zenuwen die waanzinnig veel zin hebben in avontuur.

Ik ga naar een periode van eerste keren. Zojuist heb ik mijn eerste telefoongesprek met een Singaporees gevoerd en ze praten inderdaad een heel grappige Aziatische vorm van Engels: Singlish. Ik ga voor de eerste keer voor een vol half jaar naar het buitenland. Ik ga voor de eerste keer in het buitenland studeren aan de universiteit. Ik ga voor het eerst op de campus wonen. Ik ga voor het eerst in een Aziatisch studentenhuis wonen. Ik ga voor het eerst écht keihard moeten omdat het niveau best wel hoog ligt (Singapore is de 11de beste universiteit van de wereld op het gebied van bètavakken).

In Singapore voelt iedereen zich snel thuis omdat het een half om half mix is van Oosters en Westers. Het is een maatschappij die ontzettend modern is, snel vooruitgaat, flexibel en snel handelt. Aan de andere kant brengen alle Chinezen, Indiërs, Maleisiërs die daar wonen enorm veel oude gebruiken en tradities met zich mee die enthousiast in stand worden gehouden. De regering in Singapore (dat is trouwens ook nog een verhaal apart, een soort extreem verzorgende dictatuur) stimuleert het multiculturele en juicht het vooral toe dat mensen hun eigen gebruiken, taal en tradities vasthouden. Niet zonder een economische reden, want doordat Engels de voertaal is, maar iedereen ook Chinees, Maleis of Indisch spreekt is Singapore een prachtige brug tussen Oost en West op een strategische plek.

Ik heb vooral waanzinnig veel zin in alles en voel me ook echt klaar om te gaan. Om opgenomen te worden in het Aziatische studentenleven, waar de ‘hall’s’ op de campus ieder een eigen lied hebben, en competities hebben op het gebied van sport en cultuur tegen andere ‘hall’s’. Om ’s ochtends wakker te worden en te zwemmen in het openluchtzwembad wat 50 meter van mijn kamer ligt. Om hard te studeren om het tempo en niveau bij te kunnen benen. Om ongelofelijk lekker te gaan eten en allerlei nieuwe dingen te proeven. Om vrienden te maken, te feesten, te leren, te lachen, te huilen, door toppen en dalen te gaan en vooral heel veel te leren van het leven.

Voor de liefhebbers, de ‘anthem’ van het de Temasek Hall waar ik ga wonen (belooft veel):
We are the Temasek Family,
Together we’re making history
Together we’re reaching for the sky
No river too deep nor mountain high
Stand tall for Temasek Hall, full of the spirit that binds us all
As one big family, there’s no other place that we’d rather be
We raise our voices high in song, Temasek is where we all belong
Proud of this hall we call our own,
Some call it a hostel, We call it home.

De vakken die ik ga volgen:
Electricity & Magnetism II
Mathematical Methods in Physics II
Quantum Mechanics III
Relativity
Life as a Complex System of South Asia: People, Culture, Development