Een nieuwe fase

Nog wat multimedia voor de geïnteresseerden:
- Youth Olympic Games flame arrival: http://www.youtube.com/watch?v=W4rZtB32LfY
- Singaporese enorm grappige komedie over het competitieve schoolleven: http://diggingtheweb.webatu.com/singapore-movie/i-not-stupid/i-not-stupid/ (let op! Kopieer hele link en je moet een beetje naar beneden scrollen)
- Mijn college ‘Asia and the Modern World’ (alles wordt hier opgenomen): http://ivle.nus.edu.sg/bank/media/panopto.aspx?KEY=f64be81d-0c96-4080-af3e-6bdd827470a6&ChannelID=73a78c11-ee5c-4dab-bea6-468c7becd762 (maar ik weet eigenlijk niet of jullie dit kunnen kijken zonder in te loggen, anders kan je iTunes U ook kijken bij National University of Singapore)
---
Ik ben echt in een heel nieuwe fase aangeland van in Singapore wonen. Waar ik de eerste vier weken als een stuiterbal door de NUS campus rende, alles nieuw, prachtig, geweldig en wauw was, ben ik nu echt aangekomen. Dat is leuk, want achteloos spring ik nu in een van honderden bussen die hier rondrijden en weet ik precies waar ik naartoe ga, begin ik echte vrienden te maken, weet ik precies waar ik het lekkerste eten en drinken kan krijgen en heb ik een beetje een ritme te pakken.
Aan de andere kant is het ook helemaal niet leuk, want ik voel ineens veel meer dingen dan alleen “WAUW! AWESOME!”. Zo voel ik ineens ook dat het chaotische, gezellige, oude Amsterdam eigenlijk best wel een heel erg leuke stad is, mijn vrienden en familie toch wel echt nog meer waard dan ik al dacht en loop ik tegen de problemen aan van integreren in deze samenleving. Kortom, heimwee. Niet vreselijk erg hoor want ik amuseer me hier nog steeds wel uitstekend, maar tóch, af en toe voel ik me ook wat minder.
Één van de dingen waar ik het meest tegen aanloop is de geordendheid van het leven hier. Alles wordt gecontroleerd, gelabeld, punten toegekend, in een ranking gezet, gepland, geordend en ze raken in de stress als het niet gaat zoals gepland, geordend of gelabeld. Er is veel over mij en mijn leven te zeggen en ik ben er zeker ook erg blij mee, maar geordend of gepland is het niet. Dus dat botst af en toe. Het uitgaansleven hier bijvoorbeeld is aan de ene kant geweldig want echt superhip met prachtige clubs, maar aan de andere kant zo georganiseerd en geordend dat ik de neiging krijg om dingen te gaan slopen. Als je twee tafeltjes tegen elkaar aanschuift om met een grote groep te kunnen zitten, worden de tafeltjes vervolgens door een streng kijkende bewaker uit elkaar gehaald (“Zo hadden we de tafelindeling niet gepland!), als je op een richel zit van een verhoging word je eraf gehaald (“Nee, dat is geen stoel dus daar mag je niet op zitten) en als je buiten de rand van de dansvloer danst word je terug naar de massa gedirigeerd. Ook willen de Singaporezen zelf hier alles plannen, heeft iedereen zijn/haar schoolspullen volledig op orde, geprint, in mappen gestopt en gelabeld en is het niet helemaal normaal om af en toe iets in een overvolle collegezaal te roepen als er iets in je opkomt (dat laatste heb ik empirisch ondervonden).
Omdat ik zo intensief hier met Singaporezen omga en echt in de samenleving zit, word ik er een beetje in meegesleept en raak ik supergestresst. Deze samenleving is namelijk echt supergestresst. Dat alles draait om punten en ranking, houdt ook in, dat alles draait om de beste te zijn. Het is hier vreselijk competitief, op een niveau dat je je als Europeaan niet eens kan voorstellen. En omdat er simpelweg gewoon zó ontzettend veel Aziaten zijn (er zijn alleen al 1,3 miljard Chinezen!) is de strijd voor de top keihard. Deze strijd is op het gebied van studie: er zijn mensen die hier letterlijk 10 uur per dag studeren, woordenboeken uit hunhoofd leren, en sowieso bereidt iedereen hier zijn colleges voor, maakt huiswerk perfect al vallen ze soms van oververmoeidheid in slaap tijdens college. Het fenomeen dat je gaat studeren wat je leuk vindt, komt hier niet echt in mensen hun hoofd op: je studeert om later veel geld te verdienen en succesvol te zijn. Maar deze strijd gaat ook verder op het gebied van sport, kunst, muziek, knutselen en zelfs op het gebied van populariteit. Ik voel me er in meegesleept en voel ineens de druk om ook alles goed en perfect te doen en te laten zien dat ik als meisje uit Europa ook echt wel dingen kan. Maar dan loop ik weer keihard tegen mezelf aan, want ik wíl helemaal niet tien uur per dag studeren en ik wil juist heel veel verschillende dingen doen en mijn levensdoel is helemaal niet om voor één ding te gaan en daar de top te bereiken. Kortom, ik zweef een beetje rond en probeer mijn plekje hier te vinden in deze gekke gestoorde samenleving waar niemand rekening lijkt te houden met het feit dat je ook af en toe slaap nodig hebt.
Gisteren had ik tot diep in de nacht een welcome steamboat supper (supper is avondeten wat je na het gewone avondeten eet, rond een uur of 11 ’s avonds) met de meisjes van mijn blok waar ik woon en ineens werd ik zo moe. Ze gingen allemaal Singaporese spelletjes doen en Singaporese grapjes maken en ik kon het niet eens allemaal volgen (Singlish blijft een raar taaltje) en ik wilde gewoon slapen en thuis in Amsterdam zijn waar het leven zo relaxed is vergeleken met hier (terwijl ik mijn leven in Amsterdam toch over het algemeen niet als rustig en relaxed beschouwde toen ik daar nog was). Dus om 2 uur ben ik gewoon weggegaan naar mijn kamer en heb ik geslapen tot 2 uur ’s middags, waardoor ik 6 gemiste oproepen had en 4 sms’jes van mensen over afspraken, repetities en avondeten. Maar ik voel me wel weer een stuk beter door voor de verandering eens meer te slapen dan vijf uur per nacht.
Ik leer veel hier, ook (of misschien juist vooral?) door deze dingen die wat minder zijn. Ik begin meer en meer te beseffen hoe belangrijk het is om je eigen diepste gevoelen en waarden te volgen en hoe belangrijk het is om als individu te kunnen bestaan met je eigen identiteit die je niet hoeft te ontlenen aan het ‘horen bij een groep’ of hoge cijfers. Ik voel dat ik, hoewel ik het ook moeilijk heb van binnen en mijn hoofd af en toe ontploft van alle gedachten, ook veel leer of wie ik ben en wat ik wil. Ik kan wel integreren hier, maar ik kan niet mijn Nederlandse Charlotteidentitieit afleggen of mijn diepste waarden opzij zetten. Ik blijf ik hier, en als Charlotte met al haar talenten en gebreken zal ik hier mijn plekje moeten zoeken. Maar ik ga het wel vinden hoor, al ben ik hier af en toe een beetje verdwaald.
Gelukkig heb ik hier een aantal geweldige vrienden en zijn er nog steeds een hoop dingen om van te genieten. Ik geniet hier erg van het avondeten in hall, waar ik nog steeds elke keer nieuwe mensen ontmoet (er wonen 500 mensen in mijn hall) en ik heerlijk kan kletsen met mensen en mijn gevoelens over de dag en Singapore kan vertellen. En er zijn gelukkig ook een hoop Singaporesen die toch heel erg op mij lijken en precies snappen wat ik zeg als ik vertel over de dingen die ik lastig vind in deze samenleving. Ook ben ik aangenomen voor NUS Stage en is toneelspelen ook weer echt een uitlaatklep om helemaal gek te doen (al willen mijn medetoneelspelers af en toe alles precies plannen en bespreken) en rare ideeën te kunnen opperen en met mijn gevoel te kunnen werken. Ik zit verder nog in mijn Block comittee er organiseren we allerlei activiteiten (donderdag moet ik voor 80 mensen koken, help!), doe ik mee aan Indiase dans, zwem ik hier elke dag, doe ik mee aan de Inter Block Games (een soort klassentoernooi tussen de blocks), doe ik nog allemaal andere activiteiten in Singapore (ik ben laatst naar TEDx Singapore geweest!) en studeer ik ook nog af en toe.
Oef. Toch weer een lange blog, maar door alles op te schrijven, voel ik me wel weer beter en ook weer een stukje sterker. Ik mis jullie thuis en denk aan jullie, maar ik voel gelukkig geen spijt dat ik hier naartoe ben gegaan en ben benieuwd wat komende vijf maanden nog gaan brengen!
Liefs,
Charlotte