37. 38. 39.

53. 52. 51 kilo.
37. 38. 39 graden koorts.

Wat gebeurt er?
Waar ben ik?
Wie ben ik?

Waarom is het zo warm?
Nee wacht, waarom is het ineens zo koud in mijn kamer?
Straaltjes koud zweet lopen over mijn rug en in mijn knieholtes.

Ik kijk in de spiegel en in plaats van mijn bruine huid en blauw ogen zie ik nu een grauwe Charlotte met doffe ogen.

Het valt niet meer te ontkennen. Ik ben ziek. En niet zo’n beetje ook.

Hoewel ik het afgelopen dagen heb geprobeerd te ontkennen: “Charlotte, je bent gewoon een aansteller, kom op gewoon doorgaan!” werden de tekenen steeds duidelijker: “Waarom voelt het beklimmen van deze trap aan als een zware bergtocht door de Himalaya?” en “Waarom smaakt al het eten ineens naar niks?”.

Ik sleep mezelf naar huis en ben boos op mezelf. Waarom moet ik nu ziek worden? Ik heb zoveel te doen! Ik heb het zo druk! En ik ben ver van huis, zonder een papa en mama en vrienden die zachtjes over mijn hoofd aaien en zeggen dat het allemaal wel goed komt en dat ik rustig moet ademhalen. En ik heb gelijk: na 3 uur kniezend in bed te hebben gelegen van pure uitputting en ziekte is er nog niemand over mijn hoofd komen aaien en komen zeggen dat het allemaal goed komt.

Maar hoewel mijn hoofd vol lijkt te zitten met pluizige watten kan ik gelukkig na een tijdje wel bedenken dat als niemand weet dat ik ziek ben, ook niemand voor mij zal zorgen.

Oke.
Overboord met mijn trots.
Overboord met mijn ´ik kan het allemaal best alleen af´
Overboord met mijn ´ik ben helemaal zelfstandig en heb niemand nodig´.

Ik sleep mezelf uit bed en klop zachtjes op de deur van mijn buurmeisje. Ze doet open met haar eeuwig stralende glimlach en haar vrolijk gekleurde hoofddoek. “Eh Hanisah…” begin ik een beetje aarzelend en voel me een beetje opgelaten “eh I feel ill so can I knock on your door if it is getting too bad tonight?”. Haar lachende ogen veranderen in een bezorgde blik en ze verzekert me dat ik haar elk moment van de nacht wakker mag maken, zelfs wakker MOET maken als ik me niet goed voel en ze dwingt me om de volgende dag naar de dokter te gaan. Ze brengt me alles wat ik nodig heb en voel me een stukje minder alleen.

’s Nachts slaap ik als een blok, maar als ik wakker wordt voeler ik me zieker dan ziek en mijn koorts is erger geworden. Na een uur dialogen in mijn hoofd te hebben gevoerd: “He Charlotte, nu moet je opstaan, naar de dokter gaan, want hoe eerder je gaat, hoe minder lang je hoeft te wachten.” “Nee maar wacht, ik voel me zo belabberd, ik blijf nog even liggen…”. sleep ik mezelf naar het University Health Care Center.

Registration counter 25.
Wachten op een harde plastic stoel. Thermometer. 38.5 graden koorts.
Mondkapje. Wachten op een harde plastic stoel.
Wachten.
Wachten. Ik val in slaap.
Ping. Nummer 014 naar kamer 5. Ah dat ben ik!
Kamer 5, kamer 5. Waar is kamer 5? Ik loop verdwaasd rond en vind uiteindelijk kamer 5.

Charlotte met mondkapje en dokter met mondkapje praten met elkaar.
“Allergiën?
-Nee, niet dat ik weet.
Gereisd afgelopen dagen?
- Naar Thailand.
Koorts?
- Ja. En ook hoofdpijn en het voelt alsof mijn buik vol is met bakstenen.”
Lang uitgestrekt op onderzoekstafel. Geklop op mijn buik. Stethoscoop op mijn hart, buik en rug.

Terug naar wachtkamer met twee formulieren: onderzoek naar Malaria en virale infectie. Malaria? Ik schrik: ik wil geen malaria!
Wachten. Wachten.
Ping. Nummer 014. Kamer 12.
Ah kamer 12! Ik weet waar dat is.
Formulieren in bakje voor kamer 12. Wachten op bankje voor kamer 12.
Wachten.

Zachte stoel. Arm voor mij uitgestrekt op kussen. Zusters met lange naalden en ijzeren bakjes lopen om mij heen. Klittenband om mijn bovenarm. Ik moet een vuist maken. Prik, naald in mijn lichaam. Ik kijk maar niet hoe de naald het bloed uit mijn arm zuigt, maar val ondanks dat toch flauw. Zachte Indiase armen tillen me naar een bed en vragen zachtjes of het al beter gaat.
Warm zoet water uit een plastic bekertje.

Kamer 16. Bloedonderzoek. Twee onderzoekers nemen mijn buisje met bloed mee en vertellen me dat ik een half uur moet wachten. Zachte bank. Ik val in slaap.

Uitslag onderzoek. Geen malaria. Wel virale infectie. Terug naar kamer 5, dokter schrijft medicijnen voor. Counter 23 medicijnen ophalen. Counter 24 betalen. Terug naar huis. Vieze medicijnen maken de ziekige smaak in mijn mond nog erger.

Ik lig weer op mijn bed en huil zachtjes want ik voel me zo alleen zo ver weg van huis. Maar dan ontdek ik dat ik niet alleen ben. Lieve briefje op mijn deur. Vrienden die mij missen en vragen waar ik ben. Vrienden uit de stad die een uur onderweg zijn om mij eten te brengen (Chinese pap van rijst en zeewier, waarvan ik niet zeker ben of ik het eigenlijk wel lekker vind maar ik heb het braaf opgegeten). Ziekenbezoek van Soo. Even skypen met ouders. Hanisah die regelmatig op mijn deur klopt om te controleren of ik nog leef. Lieve sms’jes.

Hmmm… Ik denk dat wel weer beter ga worden!